Αλεμδάρ ή Βαϊρακτάρ

(1750 – 1808). Τούρκος στρατιωτικός και πολιτικός, που συγκαταλέγεται μεταξύ των θεμελιωτών του νεοτουρκισμού. Ως στρατιωτικός έφτασε στον βαθμό του στρατηγού και νίκησε τους Ρώσους στις παραδουνάβιες ηγεμονίες (1795). Το 1808 ηγήθηκε επανάστασης εναντίον του σουλτάνου Μουσταφά Δ’, με σκοπό την αποκατάσταση του Σελίμ Γ’, ο οποίος ήταν γνωστός για τις φιλελεύθερες τάσεις του και είχε ανατραπεί βίαια. Στη διάρκεια όμως των συγκρούσεων, οι γενίτσαροι σκότωσαν τον Σελίμ, οπότε ο Α., μετά το νικηφόρο τέλος της επανάστασης, ανέβασε στον θρόνο τον ανιψιό του νόμιμου σουλτάνου, Μαχμούτ B’ (28 Ιουλίου 1808) και ο ίδιος ανέλαβε την πρωθυπουργία. Τον Νοέμβριο όμως του ίδιου χρόνου οι γενίτσαροι αντεπαναστάτησαν ζητώντας την παλινόρθωση του Μουσταφά Δ’. Τότε ο Α. διέταξε τον στραγγαλισμό του πρώην σουλτάνου και οχυρώθηκε στο ανάκτορο της Υψηλής Πύλης όπου, αφού αντιστάθηκε μερικές μέρες, έβαλε φωτιά στην πυριτιδαποθήκη και ανατινάχτηκε μαζί με την οικογένειά του. Η πλατεία που βρίσκεται μπροστά στην Υψηλή Πύλη φέρει τώρα το όνομά του (στα τουρκικά Αλεμντάρ Τζαλεστί).